Yağmurlu ve soğuk bir gündü. Okul’dan çıkıp evin yolunu tutmuşum, yürüyorum. Kapının ardındaki sessizliği, bağıran spiker bozuyordu. Içeri girdim, yayam, annem gözlerini televizyona dikmiş bitkin bir halde olanı biteni izliyordu. Ne olduğunu anlamam çok uzun sürmedi. Hrant Dink’i vurmuştu bir ‘çocuk’…
O an benim için hazmetmesi en güç durum savunmasızca yüzüstü yerde yatıyor olmasıydı.
Bizim Hrant dayday öldürülünce kurşun bütün Ermenileri deldi geçti.
Beş yıl oldu şimdi. Adaletten vazgeçeli de oldu bir süre… Pes etmiyoruz etmesine de, yorgunluk var işte.
Bir de güvensizlik bu milletin adaletine…
Goncagül “Ermeni”
**
Söylenecek çok.
Ama susuyorum.
Yazık.
Goncagül "altın"
**
Yazımı 3-4 gün önce yazmıştım, 19 ocak paylaşacaktım. Karar açıklandı.
Bugün yazdıklarımda, bu milletin adaletine güvenmemekte ne kadar da haklı olduğumu gördüm bir kez daha! Ne yazık! Küçücük bile olsa içimizdeki umudu söndürdüler pis elleriyle. Öfkeli değilim. Şaşkın değilim. Boğazım düğüm düğüm, yutkunamıyorum, ağlayamıyorum! Hani, bilirsin aslında ne olduğunu. Sonucun değişmeyeceğine eminsindir. Hazırsındır da en kötüsüne! Ama dedim ya, küçücük bir umut vardı gücümüzü arttıran.
Söylenecek çok.
Ama susuyorum.
Yazık.
Goncagül "altın"
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Aman diyim birdaha düşün!