Kimine göre sabretmek zor. Kimini inandırmak zor. Günlerce vazosunda kalıp yavaş yavaş solarken etrafa saçtığı ekşi koku gibidir bilinmezliğin acısı da. Neyi kimi ve niçin beklediğini bilmeden saatlerce ve de sessizce oturduğun yerde kalmaktır öylece. Uzun uzun tek bir noktaya takılır gözlerin. Sen aslında aynı anda bir çok şey düşünsende, beynin uyuşur ve sonunda anlayamazsın sen bile. Nereden geldiğini, gerçekte ne istediğini. Kimle konuşup kimle susuşmak istediğini. Elde avuçta bir mektup vardır defalarca okuduğun, ama anlayamadığın. Neden yazılmış olabileceği hakkında en ufak bir fikrin olmasa da o, sana ulaşmıştır. Her ne kadar karşıda empati kuran birileri olduğuna inandırmak istesen de kendini gerçek oldukca farklıdır…
...Sen işgal edilmiş ve teslim olduğun için mahcup bir kinle, sömürü yasalarının sürmesini istiyorsun... Bedenleri ve ruhları tüketen geleneklerin, öldürücü tabuların, yasakların gücü eksilmesin istiyorsun, bu yüzden...Sürsün ki kimse kendisiyle baş başa kalmasın istiyorsun. Daha da hızlı dönsün çarklar... Her şey hızla tükensin; tükensin ki yüzleşmeye vaktin olmasın, içindeki teslimiyetle, utançla... C.E
Goncagül "durgun"
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Aman diyim birdaha düşün!