Acele İş

Uzun zaman önce "The Others" filmini izlediğimde konusundan çok etkilenmiştim. Hatta film bilinçaltıma öyle bir yerleşmiş ki, hayatta yaşadığım bazı durumlarda o felsefeden yola çıkarak davranmışım. Pek alakası olmayabilir ama empati kurmasını bile o filmden sonra öğrendim diyebilirim. Henüz izlememiş olanlara tavsiye edilir. Bu arada hazır anlatmışken bu bahsettiğim film sözüm ona bir korku filmidir. Yani yıllar geçtikce ben de tabii normal bir filmmiş gibi sözüm ona diyorum lâkin ben de zamanında tırsmıştım. Bilginize.

Gelelim bu akşam asıl yazmak istediklerime. Ya da istemediklerime. Ya da çok isteyipte aman birisi birşey der veya yanlış anlar diye anlatmak istemediklerime. Susmak istediklerime ama yinede duyulsun istediklerime... diye uzar gider bu. Evvela biten şarkım tazeleyeyim. Hani herkesin iyi, temiz, sütten çıkma ak kışık halleri var ya, onu anlatmak istiyorum ben size. Hatta öylesine anlatmak istiyorum ki bu defa yazmayı değil, harbiden kameraya konuşmak istiyorum. Sanki ben sizin karşınızdaymışım gibi oturtun beni önünüze ve beni dinleyin istiyorum. Artık mimiklerimden bu konuda ne kadar ciddi olduğum, ve böyle devam ederse çıldıracağımı anlatmak istiyorum. Özellikle de bir kaç kişinin anlamasını öyle çok istiyorum ki. Anlaşılan yine istiyorum da istiyorum. O anlamasını istediğim özel bir kaç kişinin ( bir kaç kişi dediğime bakmayın ) bu yazıyı okumayacağını biliyor olmam da cabası. Herneyse. Birileri okusun diye yazmıyorum zaten. Bir nevi terapi diyebiliriz. Özellikle bu akşam yazdığıma.

Vazgeçtim.

An itibariyle anlatmak istediklerimden vazgeçtim.

Farkındayım çok saçma oldu.

Ama vazgeçtim.

Çünkü gereksiz olacak.

Ben yine kendi içimde yaşayıp kendi kendime düşünürüm bu konuyu. Neden hala birilerinin uğraştığını. Neden anonimliğe özendiğini. Neden beni salak zannettiğini falan yazmak istemiyorum.

Yazarsam olmaz.

Yazmayacağım.

Goncagül "Kararsız!"