Adımlarıma Işık

15 Şubat 2017 Çarşamba

Sevgilimler günü

Özel günlere, özellikle de 'sevgililer günü'ne pek değer vermesem de, bu yıl herzamankinden farklı. Duygularımı kelimelere dökebilmek için nereden başlasam bilmiyorum...tabletten yazmayı da hiç sevmiyorum.
Bir hastane odasındayım. Oldukça uykusuzum. Sanırım en son Çağdaş İstanbul'da yaşarken sabaha kadar konuştuğumuz da bu kadar uykusuzdum. Malum, aşk bu. İnsanı seve seve uykusuz bırakır, aç bırakır, açıkta bırakır...
Şimdi bu aşka bir yenisi daha eklendi. Doğduğundan bu yana yaklaşık 50 gündür mücadele eden kızım...50 gündür bizden uzakta uyumak zorunda kaldı. Hastane evi oldu. Biz hem duygusal hem de fiziksel inanılmaz zorluklar yaşadık. Minnacık bebeğimize doymak mümkün değilken bir de hergün ondan ayrılmak zorunda kaldık.

Dün gece ilk defa bu hastane odasında kızımla bir gece geçirdim. Rüyamda bile onu gördüm. Sevgililer günü, minik sevgilimle anlamlandı bu yıl. Paha biçilmez bir lütuf. Herşeye değen... kendini unuttuğun ama yine de yenilendiğin...

Şimdi o mışıl mışıl uyurken, bugün bir an önce hep beraber eve gitmeyi hayal ediyorum!

Goncagül "mom"

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder

Aman diyim birdaha düşün!