Yaşadığımız bütün tecrübelerin bizi biryere taşıdığı konusunda hemfikiriz değil mi? Hep yenilikler kattığı gibi, aynı zamanda bazı şeyleri de götürüyor bizden...fazlalaştığımız kadar eksiliyoruz aslında. Ya da eksildiğimiz kadar çoğalıyoruz. Yalnızlaştıkca sessizleşiyor, sustukca bağırıyoruz. Mesela bu yazıyı yazmaktaki amacımdan şu an vazgeçtim. Yine. Yeniden. Dökemeyeceğim sereserpe genzimde olanı... anlatamayacağım. Sebebini bilemiyorum. Korktuğumdan değil. Belki paylaştıkca çoğalmasından kaçınıyorum. Böylesine kaplamasını isterken hayatımı, bir yandan da minicik hayali yüreğimin en derin köşesinde hapsolsın istiyorum. Süslü kelimelerle anlamlı cümleler kurmak yerine, geldiği gibi sarılmak istiyorum. Sarılıp susmak. Sanırım sadece hissetmek. Birileri abarttığımı düşünsün yine. Nasıl olsalarla başlayan bahanelerin ardına saklasınlar beni. Farkındayım, iyiliğim için söylenen sözlerin. Ama bazen öylece bırakılmalı herşey. Bırakıp soluklanmalı ve ne yaşanması gerekiyorsa yaşanmalı. Dedim ya, amacım çok farklı dökmekti içimi. Vazgeçtim. Yine. Yeniden.
Belki birgün paylaşılan bir anı olursun. Belki birgün kaçmam senden...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Aman diyim birdaha düşün!