Niyet

Hüznünü, acısını paylaşan adamı bağrına basıp yanında olan insan...

Mutluluğunu, sevincini paylaşan adamı aşağılarmış bunu gördüm. 

Farklı etiketler yapıştırmaya başlarmış, gördüm. 

İnsan, bir başkasının acısını kolayca üstlenebiliyormuş meğer. İş, mutluluğa  gelince herkes yok oluyormuş, gördüm. 

Dertlinin yanında olup sözde dostluk taslamak daha kolaymış.

Mutsuzken seni sevenler, sen  mutluyken değişebiliyorlarmış.

Bunu hiç yaşadın mı?

Daha önce başkalarının hayatlarında şahit olduğumu arada sırada da olsa bizzat yasamak hoş olmuyor. Kendimle kıyaslamıyorum, bu aptallık olur.

Umursadığımdan değil, hiç ummadıklarımın tepkilerindendir şaşkınlığım. Düşünmeden edemiyordum, şimdi gülüp geçiyorum. Sanırım bunlara mâruz kalan ilk “mutlu” ben değilim, sonuncusu da olmayacağım.

Lâkin sevgi bu değil. Saygı da bu değil. 

Gerçek sevgi ve saygı sıcak bir gülümsemedir oysa. Samimiyettir. 

Bu değişkenlik, geride kalan bütün paylaşımların katilidir. Benim mutluluğuma sahte bir kucak gerekmez. O kucağın içinde barındırdığı her etiketin esasında doğrudan kendi kendine yapıştığını bile farketmez insanoğlu.

Mutluluğun reklamı olmaz.

Evet ben mutluyum çünkü Tanrı dizlerimi yırtarcasına yakardığım günlerde beni duyuyordu. Mutluyum, çünkü Tanrı kalbimin derinliklerinde yatan umudu ödüllendirdi. Mutluyum çünkü; yalanlarımdan, pisliklerimden, yanlışlarımdan mutlak bir kurtuluş ile sıyrıldım. Ve mutluyum çünkü hayatıma girebilecek en güzel, en yürekli, en sevgi dolu, en güzel aşk ile paylaşıyorum hayatımı.

Gün gelecek, ızdırabı kendine dost edinip baktığı tek yer Tanrı'nın ta kendisi olduğunda yaşayabileceği sonsuz mutluluğu anlatabileceğim sonrakilere. Acını ne için çektiğini bildiğin sürece!     

Neyse ki hâlâ, beni anlayıp benimle beraber sevinen dostlarım ve bir ailem var. Bir kaç tane bile olsalar, iyiki varlar.

Ve aslında hepsinden önemlisi, başka hiçbir şeye gereksinim duymayacağım kadar “herşeyim” olan bir sevdiğim var.

Goncagül “güleç”