Eskiden kendim için yaptığım en iyi şeylerden birtanesi bol bol yazmaktı. Aklımdan ve yüreğimden geçen her ne varsa... Çok üzerinde durmadan. Ama son zamanlarda, yazmak için her oturuşumda ekran başına, donup kalıyorum. Yazmadan önce zihnimden geçen bütün cümleler yok oluyor sanki. Anlatmak istediğim herşey sis bulutu olup bir anda sönüyor. Uzun uzun asalak gibi kalıyorum öylece... Miden bulanır ama birtürlü öğürüp kusamazsın ya hani, onun gibi... Vaz mı geçiyorum, iyice kendime mi dönüyorum, artık anlamsız olduğunu mu düşünüyorum, kelimelere mi küsüyorum, ifademde mi sıkıntı olmaya başladı, hiçbir fikrim yok. Kaç yazıya başladım, kaçını bitiremeden sakladım...
Ve yine dondum.
Üstelik kahve de var.
Kafamın içindekiler bağırıyor. Ama çıkmıyor.
Sanırım artık yazmak çok anlamsız.
Yazacak onca şey varken...
"Üstelik kahve de var..." Kahve de varsa ve yazamıyorsak cidden sıkıntı vardır, biliyorum. Çoğu zaman ben de yazmanın anlamsız olduğunu düşünüyorum. Yaz yaz ne oluyor yani diyorum, yaşa herkes gibi gitsin. Sonra kendimi yazarken buluyorum, öyle veya böyle...
YanıtlaSilHayat böylesine kanarken konuşmak dahi o kadar anlamsız geliyor ki..sadece hissedebiliyorsun sanki. Görüyorsun, duyup hissediyorsun ama birşey yapamıyorsun. Yazmayı da bir eylem olarak gördüm hep ama, ancak kendi kendimi rahatlatıyorum işte. Mesela THY havaalanında çalışan iki tane arkadaşım var ve birtanesi 100% şu an nefes almıyor olabilirdi... :(
Sil