Fakat bu ne kadar hafife alınıyor günümüzde. Hayatın tek gerçeği, tek doğrusu, tek müjdesi olan bu doğumdan o kadar az söz ediliyor ki. Bu muhteşem ve anlamlı günü, dünyasal cicilerle öylesine yıpratıyor ve de yok ediyoruz ki... Hepsi bir yana, Noel gecesi kendini gecelere atıp tepinenler var. Zaten bu monotonluk maratonunda kendi çapımızda koşmaya çalışırken unuttuğumuz bu müjdeyi neden en özel gününde olması gerektiği gibi yaşayamıyoruz? Bir haftadır dikkat ettiğim başka bir durum ise, o özel günü kutlarken insanların birbilerine 'Iyi eğlenceler!' demesidir. Bu kadar sıradanlaşan ve hatta hatırlanmayan bir gün haline gelmesi yıllardır canımı sıkmakta.
Bir kurtarıcı doğdu! Sana, bana, hepimize! Başlangıçtan beri varolan; kendini bizlere kurban etmek için doğup yeryüzünde yaşadı. Kanıyla yıkadı, temizledi günahlarımızı. Bizi çok sevdi. Bize öğretti. Bizi yeniledi. Bizi yalnız bırakmadı. Bizi ruhuyla doldurdu. Bize lütfetti. Bize dünyanın verdiği gibi vermedi. Bize kul değil, 'dostum' dedi. Bizi eşsiz sevgisiyle donattı. Bize sağladı. Bize umut oldu. Bizim hatalarımıza karşılık bugün hâlâ merhamet ediyor ve edecek... Kendi özüne aykırı davranmadı, davranmayacak. Kurtarıcımız Isa, yeryüzünde 'dayanılmaz' olduğunu söylediğimiz acıların fazlasını çekti. Bizi anladı! Bizi anlamak için geldi. Bizim uğrumuza canını feda etti. Bunu O'na borçlu olalım diye yapmadı.
Işık Babası'nın, Tek Tanrı'nın, mükemmel Kurtarıcımızın bizim uğrumuza işkence çekip ölmüş ve tekrar dirilmiş olması ve en iğrenç günahlarımızı bile affetmiş olmasına rağmen, sizin hâlâ -ölümlü ve zayıf- insanları affedemiyor olmanızı nasıl açıklayalım? Neden, kendimiz dahil etten kemikten olduğumuzu hatırlamak istemiyoruz da sürekli suçlayacak birilerini arıyoruz?
Bir Kurtarıcı Doğdu! Bunu kutlayın...
Goncagül "insan"
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Aman diyim birdaha düşün!